ilk göz ağrımdın
çocukluğu beraber geçmişti evlerimizin
rüzgârda çarpan bir pencere kanadının ardından bakmıştık
isimsiz köyleri dağlara taşıyan ölüme
herkesi bağışladım, bir kendimi
eğilip su içtim geçmişi biriktiren bir dereden
içinden çürüyen bir ağaca dayadım sırtımı
nasıl acelesi varsa parmak ucunda toplanmış kanın
öyle bekledim saçlarının göğsüme döküleceği günü
bir kuyunun sessizliğinden yontulmuş şarkılar getirdim sana
sana burkulmuş bir ayak, incir sinekleri
bir tırnağın etten ayrılırken çıkardığı gürültü
herkesi bağışladım, bir kendimi
sıkıldım köpürmeyen sabunlardan, içi boş cevizlerden
çeşmiyen çeşmelerden, uyutmayan uykulardan
hayat elimin yetişmediği yerde bekleyen bir yara
herkesi bağışladım, bir kendimi
anladım, tanrı büyütür yorgunluğumuzu
ben bir atın bacağından gittikçe kaybolan bir lekeydim
sen bir ağacın sırtından suya düşen kabuk
kendime bir sürgün yeri beğendim gövdende
gökyüzüne ilikledim üstümde emanet duran gömleğimi
herkesi bağışladım, bir kendimi
çok eskinden kim bağışlayacak beni diye sormuştu birisi
onu bile bağışladım, işte, bir kendimi
Kahverengi
