Bakıp durma şu kıza, dedim Can’a. Söylediğimiz biralar gelmediği için canım sıkılmıştı. Can güldü. Kız güzel abi, dedi. Gülüşündeki bir şeyin öteden beri sinirime dokunduğunu o anda fark ettim. Güzelse güzel, dedim. Rahatsız etme. Biraz bozuldu gibi geldi dediğime. Zevzekliği de benim canımı sıkmıştı. O sıra biralar geldi. Bardaklara sarılıp az önce olanları unutacaktık. Can unutmamıştı besbelli. Güzel bir kadına bakmanın neresi kötü, dedi ağzını elinin tersiyle sildikten sonra. Hareketiyle bıyıklarımı hatırlamam bir oldu. Köpük içinde kalmış olmalıydı. Kıza sırtımın dönük olmasına şükrettiğimi fark edince Can için düşündüğüm küfrü kendime salladım, boşa gitmedi. Rahat bırak kızı, dedim. Bir şey yapmıyorum ki abi, dedi. Savunma dedin mi Can’ın üstüne yoktu. Bu kadar güzeli bir kızın tek başına içmesine üzüldüm o kadar, diye devam etti. Bakışlarındaki yılışıklık yüzünden mi, omzumun üzerinden baktığımda gördüğümün yeterli gelmemesinden mi, bilmediğim bir öfkenin içimde yükseldiğini hissediyor; Can’ın kızın yüzünü gözünü tarif edişine dayanamayacağımı hissediyordum. Birayı kafama dikip kalktım. Can, n’oldu abi, nereye diye kekelerken cebimden çıkardığım parayı masaya bıraktım. Gitmem lazım, dedim. Ani kalkışıma anlam veremeyen Can’ın düş kırıklığı dolu bakışlarının tek nedeni olmadığımı, kız da gitti zaten, deyişinden anladım.
Çıkmak için döndüğümde kızın oturduğu masanın boş olduğunu görmenin beni neden hüzünlendirdiğini bilmiyordum. Kapıdan çıkarken Can’ın yeni bira için garsona seslendiğini işittiğim sesinin neden hala belli belirsiz benimle konuşmaya devam ediyormuş hissi verdiğini bilmediğim gibi. Hava serindi. Montumun fermuarını çekip, yakasını kaldırdım. Boynuma temas eden elimin, otururken şöyle bir gözüme çarpan kızın ince, uzun boynunu anımsatmasıyla birkaç adım ötede hafifçe sallanarak yürümekte olduğunu görmem aynı ana denk geldi. Adımlarımı yavaşlatıp, aramızdaki mesafeyi açtım. İki yanı birahane, bar, kafe ya da adına bu günlerde ne deniyorsa onlarla dolu, ışıltılı caddenin açıldığı karanlık ara sokaklardan birine girebilme ihtimalinin yarattığı heyecanı açıklamamın yolu yoktu. Açıklanamaz bir diğer şey de yol boyunca Can’ın sinir bozucu sesinin kulaklarımdaki varlığını sürdürmesiydi. Bir şey anlatıyorsa da, kızla aramdaki mesafeye müdahalesini hoş karşılamadığımdan, dinlemiyordum.
Caddenin sonuna doğru, sağa sapan kızın peşinden yürüdüm. Karanlık ve ıssızlığıyla nefes alıverişimi sekteye uğratan sokağa içimden küfrettiğimi ne kız duydu ne de Can. Peşi sıra yürüdüğümü fark etmemesinin memnuniyet verici olduğunu düşünmektense, beni öfkelendirdiğinin ayrımına varmak şaşırtıcıydı. Daha şaşırtıcı olan ise, parmaklarımdaki kıpırtının, zihnimde kızın o kuğu boynuna kilitlenmiş olmasıydı. Çok ıssız bu sokak diye düşündüm. Kızın da sokağın karanlığından şikâyetçi olduğunu düşlüyorum bir taraftan. Kız adımlarını sıklaştırınca ben de hız verdim kendiminkilere. Daha aydınlık bir sokağa ya da kalabalık bir caddeye çıkma ihtimali canımı sıkıyordu. Sokağın ortasına doğru, beni fak etti. Başını hafifçe yan çevirerek gerisinde olanı kontrol etmeye başladığını görebiliyordum ve adımlarındaki karışma şaşaladığını anlamamı sağlıyordu. Hızlandım. Kaybedecek zamanım yoktu ve Can susmak bilmiyordu.
Kıza yetiştiğimi görüyordum. Onu tuttuğumu, duvara yapıştırdığımı, korkudan büyüyen gözlerini, bacaklarının kesildiğini. Ama en çok boynunu. En çok boynunun farkındaydım. İnce, uzun, kırılgan ve haksızca davetkâr. Onun bana baktığında ne gördüğünü ancak sonra düşünebilirdim. Vücudumu, kıpırdamasını önlemek için, bedenine yaslayıp, iyice bastırdım. Ağzının bir şey söylemek ister gibi açıldığını ama sesinin çıkmadığını görmenin o an için bir anlamı yoktu. O an yalnızca ellerim vardı ve onun boynu. Dehşetle büyümüş gözlerine baktım ve boynuna uzandım.
Yine Can’ın can sıkıcı sesi. Abi n’oldun ya, daldın gittin, diyordu. Önce ona, sonra sımsıkı yapıştığım bira bardağına baktım. Hiç, dedim. Öyle dalmışım. Can’ın neye daldığıma, nerelere gittiğime aldırdığı yoktu. Velhasıl kelam abi, dedi. Kız güzel, hele o boynu yok mu? Hay sana da, kızına da, boynuna da dememek için ayaklandım. Ben gidiyorum, dedim. Bu kadar yeter. Daha oturuyorduk abi, diye itiraz eden Can’a gülümsedim. Başımla hafifçe arkamı işaret edip, sizi baş başa bırakıyorum daha ne, dedim. Hafifçe kızaran Can, o kız bana bakmaz abi, dedi ama umutlandığını gizleyemeyen bir kırmızılık yayılmıştı yanaklarına. Masaya para bırakıp döndüm.
Önce gözleri. İri, kara gözleriyle karşılaştım. Dosdoğru bakıyorlardı bana. İçinde ne öfke, ne sitem ne de kınama vardı o bakışların. Sadece büyük bir şaşkınlık. Arkasından bakışlarım boynuna yöneldi. Az önce biri boynuna yapışmış gibi kıpkırmızı olmuş o ince, uzun ve haksızca davetkâr boynuna. Parmaklarımdaki karıncalanmaya aldırmadan yanından geçip çıkışa doğru yürüdüm. Can haklıydı: Kız güzeldi.
Me'lun Renk
Modigliani
