Çocukken don vurmuş gözlerine
hamalı olmuş umutsuzluğa karşı sevgi umudunun
omuzlarına konmayan ateş böceği
dalın yaprağına sözünün geçmediği gibi güz yanı
bir çocukluk aşkının gözyaşında
kurşun yemiş güneşe ektiği katık
anne sütü gibi ak , ekmeğin kokusu gibi mis
yangınlar düşmüş ateşin düştüğü yere
eski bir masal gibi
hiç binmediği bisiklet
dudaklarını kabartan ham incirin sütü
toprağın altında güneşi gören tohum
çocuk kadar masum, ihtiyar gibi derin
kadın gibi doğurgan
umudun mucizevi baharına bir elin dokunuşu
bir çocuk başını okşamada unutulmuş
çeliğe su verir gibi acıyla yoğrulup
düşer parmak uçlarından
göçmen kuşların kanatlarına akan
baharları kan revan
bir şarkıyla baharları tükenmiş
ki tükenmez güzün sancısı
güneşten önce gelen serçe sesinde
simit ve çay kokusundan önce
Buz Grisi
