gözlerin zamanın dışına çıkıyor
kirpiklerin de kaşlarının
kirpiklerin yüreğimde sekiyor
senin ile bir ânın mirasçısı olmak istiyorum
annem ve babam memurdu
mütevazılığı öğretti bana çocukluğum
uzun bir yolu yürümek kâfi diyorum
uzun bir yol
çok yitirmiş çoktan yetinmiş mülteci ruhlarımızın
özgür kuşlara düğümlendiği
gözlerinin pabuclarının ötesine bakmadığı
yani
birbirini tanımaya çalışan parmak uçlarımızdan başka
kimselerin olmadığı bir akşam vakti
uzun bir yolu yürüyelim
ısınıyorum seni gördükçe
ısınıyor sözcüklerim
yaşam doluyor aldığım nefeslerim
saatler bileğimizde, leylekler gökyüzünde dönüyor
yapalım ansızın ne yapacak isek
bizi yoruyorlar zira bizi tutuyorlar
ben inanmam fakat bu kedi kara
gel gidelim buralardan
gülüşerek bol abartılı hikayeler ile
uzun bir yolu yürüyelim
kısa bir yol kâfi değil çünkü
bir bebeğe yürümeyi öğretmeye
Binevşi
